Vergelijking van de HPLC-analyse met de spectrofotometrische methode voor de bepaling van chlorofyl-a

Abstract

Een van de meest gebruikte waterkwaliteitsparameters voor oppervlaktewateren is het chlorofylgehalte als maat voor de fytoplanktonbiomassa. De standaardmethode voor de bepaling van het chlorofylgehalte is NEN-voorschrift 6520. In dit onderzoek werd de standaardmethode vergeleken met een methode gebaseerd op high performance liquid chromatography (HPLC) met betrekking tot extractierendement en meetmethode. De HPLC-methode komt uit het onderzoek naar voren als een waardevol alternatief voor de NEN-methode. De voordelen liggen vooral in een hoger extractierendement (gem. 14% hoger), minder vorming van chlorofyl-derivaten en het ontbreken van onzekere correcties als met de aanzuurstap van de NEN-bepaling. Bovendien levert de HPLC-methode automatisch extra gegevens over de aanwezigheid van derivaten, afbraakproducten en andere pigmenten, waaruit informatie over de conditie en samenstelling van het fytoplankton afgeleid kan worden.

The chlorophyll-a content of surface waters is commonly used as a measure for phytoplankton biomass. In the Netherlands, the chlorophyll is determined applying the routine standard method (NEN 6520). In this study the standard method was compared to a method based on high performance liquid chromatography (HPLC) for extraction efficiency and the quantitation method using batch cultures of Oscillatoria agardhii and Scenedesmus quadricauda. The HPLC method proved to be a good alternative to the standard method. Advantages are a 14% higher for extraction efficiency, less formation of derivatives, and no misinterpretation due to acidification. Moreover, the HPLC method gives additional information on the presence of derivatives, degradation products and other pigments, and hence information on the condition and composition of the phytoplankton.