The Brazilian Proposal and other Options for International Burden Sharing: an evaluation of methodological and policy aspects using the FAIR model

Abstract

Tijdens de onderhandelingen over het Kyoto Protocol, werd door Brazilie het zogenaamde Braziliaanse voorstel ingediend. Dit bevat een methodiek om de relatieve bijdrage van Annex I landen (de geindustrialiseerde landen) aan emissiereducties te koppelen aan hun bijdrage aan de gerealiseerde mondiaal gemiddelde temperatuurstijging. Het Braziliaanse voorstel is niet in het Kyoto Protocol opgenomen, maar door de Conference of Parties in Kyoto (CoP-3) verwezen naar SBSTA (Subsidiary Body on Scientific and Technical Advise) voor een nadere bestudering van wetenschappelijke en methodologische aspecten van het voorstel. In de tussentijd vond een herziening van het Brazilianen plaats. In dit rapport worden zowel de originele als de herziene methodologie geevalueerd. De oorspronkelijke methodologie is wetenschappelijk incorrect bevonden. Het herziene model vormt een aanzienlijke, maar bevat nog steeds een aantal tekortkomingen. Deze kunnen alle worden opgelost door een verbeterde parametrisatie, en door de toevoeging van een aantal extra processen of benaderingen te kiezen die al in andere modellen zijn getest en toegepast. Voor het evalueren van het Braziliaanse voorstel en het vergelijken van het voorstel met andere opties voor internationale is een nieuw model ontwikkeld: FAIR (Framework to Assess International Regimes for burden sharing). Lastenverdelingscriteria die rekening houden met historische emissies en/of gebaseerd zijn op een per capita benadering zijn gunstig voor de ontwikkelingslanden. Daarentegen is het meenemen van de antropogene emissies van alle broeikasgassen en de emissies ten gevolge van landgebruiksveranderingen gunstig voor de geindustrialiseerde landen. Een indicator later in de oorzaak-effect keten van het klimaatsprobleem, zoals de bijdrage aan mondiale temperatuurstijging in plaats van emissies, is gunstig voor de ontwikkelingslanden. Toepassing van het Braziliaanse voorstel op wereldschaal zou betekenen dat alle landen onmiddellijk hun emissies zouden moeten reduceren, ongeacht hun niveau van economische ontwikkeling. Om rekening te houden met de verschillen in ontwikkelingsniveau, kan een deelname drempel worden ingevoerd. Daarbij lijkt met name het gebruik van een deelnamedrempel gebaseerd op mondiaal gemiddelde emissie per hoofd interessant, omdat het resulteert in een mondiale convergentie van hoofdelijke emissieruimte. Het beloont reductie-inspanningen van de geindustrialiseerde landen, terwijl het een ontwikkelingslanden stimuleert de groei in hun emissies te beperken. Tenslotte is ook een sector-georienteerde aanpak van internationale lastenverdeling. De resultaten van een eerste voorlopige toepassing van deze benadering op een mondiale schaal, worden hier tevens gepresenteerd.<br>

During the negotiations on the Kyoto Protocol, Brazil proposed a methodology to base Annex I (industrialised) country contributions to emission reductions on their responsibilities for the global mean temperature increase realised. The proposal was not adopted, but referred to the Subsidiary Body on Scientific and Technical Advice (SBSTA) of the United Nations Framework Convention on Climate Change (UNFCCC) for consideration of its scientific and methodological aspects. In the meantime, Brazil has revised its methodology. Here both the original and revised methodologies are evaluated. The original methodology proposed was found to be scientifically incorrect. The revised Brazilian model represents a major improvement with respect to the original version but still contains a few shortcomings. These can all be improved by corrections or by importing techniques already available in other models. The FAIR model (Framework to Assess International Regimes for burden sharing) was developed to compare the Brazilian approach with other options for international burden sharing. Burden-sharing criteria accounting for historical emissions and/or based on a per capita approach are favourable for developing countries, while inclusion of anthropogenic emissions of all greenhouse gases and land-use emissions is favourable for the industrialised countries. Using an indicator later in the cause-effect chain of climate change is favourable for developing countries. Global application of the Brazilian approach would imply that all regions/countries would have to start contributing to global emission control immediately, irrespective of their level of economic development. To account for differences in level of economic development, a threshold for participation could be introduced. A participation threshold based on world average per capita emissions seems particularly interesting, as it will result in a global convergence in per capita emission permits over time. It rewards emission reductions by the industrialised countries, while providing an incentive to developing countries to limit their emission growth. Finally, preliminary results are presented for the global application of a sector-oriented approach to international burden.<br>