Indicator PCBs in foodstuffs: occurrence and dietary intake in The Netherlands at the end of the 20th century

Abstract

Het rapport geeft een overzicht van het recente (1998/1999) voorkomen van indicator-PCB's in voedingsmiddelen, gebaseerd op twee meetprogramma's waarbij in verschillende consumentenproducten en primaire agrarische producten concentraties werden gemeten van de zeven indicator PCB's (polychloor-bifenylen, congeneren 28, 52, 101, 118, 138, 153 en 180). Door deze informatie te combineren met recente voedselconsumptiegegevens kon een berekening gemaakt worden van de lange termijn inname van indicator-PCB's. De mediane inname in de bevolking wordt geschat op 5,6 ng per kg lichaamsgewicht per dag; de inname van het 95ste percentiel wordt geschat op 11,9 ng per kg lichaamsgewicht per dag. De bijdrage van de verschillende groepen voedingsmiddelen aan de inname van indicator-PCB's is redelijk uniform verspreid over het Nederlandse voedselpakket, met 75% via dierlijke producten (vleesproducten 27%, zuivelproducten 17%, vis 26% en eieren 5%). Daarnaast dragen plant-aardige producten 7% en industriele olien en vetten 18% bij aan de totale inname. Sinds de jaren zeventig zijn de concentraties in de meeste voedingsmiddelen sterk afgenomen. Dit heeft geleid tot een sterke afname van de inname van indicator-PCB's vergeleken met 1978, zij het dat deze afname gedurende het laatste decennium minder is geworden. Niettemin heeft een klein gedeelte van de bevolking een relatief hoge inname. Als een dergelijke inname van korte duur is, wordt niet verwacht dat dit tot effecten zal leiden die schadelijk zijn voor de gezondheid. Aanbevolen wordt om voor de indicator-PCB's een TDI af te leiden, bij voorkeur door internationale organisaties, zodat de overheid de beschikking krijgt over een gezondheid-gerelateerde richtlijn om schadelijke effecten van de blootstelling aan PCB's te voorkomen. Voortdurende aandacht voor de inname van PCB's is net zo belangrijk als aandacht voor de inname van dioxinen, en terugdringing van deze innames verdient blijvende aandacht.<br>

The report presents a survey of the most recent (1998/1999) information on the occurrence of indicator-PCBs in foodstuffs in the Netherlands. The data on occurrence collected during measurement programmes on occurrence were combined with food consumption data to assess the dietary intake of the seven indicator-PCBs (polychlorinated biphenyls, congeners 28, 52, 101, 118, 138, 153 and 180). The estimated median lifelong-averaged intake of indicator-PCBs in the population is 5.6 ng per kg bw per day. The 95th percentile of intake in the population is estimated at 11.9 ng per kg bw per day. The contribution of different food groups to the total intake of indicator-PCBs) is fairly uniformly distributed over the foods consumed: meat products (27%), dairy products (17%), fish (26%), eggs (5%), vegetable products (7%), and industrial oils and fats (18%). Compared with earlier intake estimations the present estimation shows a considerable reduction in intake of indicator-PCBs, albeit that this reduction flattened out during the last decade. This substantial reduction is related to the decrease in the concentration of PCBs in the majority of foodstuffs. However, a small part of the population still has a rather high intake. If this high intake only occurs for a limited period of time, it is not expected to result in adverse health effects. To provide regulators with a health-based guideline to prevent health effects of exposure to indicator PCBs, the derivation of a TDI, preferably by international bodies, is recommended. Monitoring the dietary intake of PCBs is just as important as monitoring the intake of dioxins, and attempts to decrease the exposure to both compound classes need continuous attention.<br>