De uitkomsten zijn samengevat van een dialoog tussen wetenschappers, beleidsmakers en belanghebbenden (stakeholders) over lange termijn opties voor klimaatbeleid en hun implicaties voor de kortere termijn. Deze dialoog was onderdeel van het project Climate OptiOns for the Long-term (COOL). De Mondiale dialoog bestond uit een serie van workshops waarbij de methode van back casting werd gebruikt om de kortere termijn consequenties van lange termijn opties te verkennen. Als startpunt werd uitgegaan van een stabilisatie van de CO2 concentratie op 450 ppmv (ongeveer 550 ppmv in CO2 equivalente termen), wat is vertaald in een reductie van de mondiale CO2 emissies met zo'n van 15-25% in 2050 ten opzichte van het niveau in 1990. Een bevinding van de dialoog was dat een dergelijke reductie technisch haalbaar is tegen beperkte economische kosten op voorwaarde dat de wereld zich economisch en politiek gunstig ontwikkeld (open wereld) en belangrijke sociale en institutionele barrieres kunnen worden overwonnen. Het vergt voorts een vroege deelname van ontwikkelingslanden aan de mondiale emissiebeperking en de realisatie van een systeem van wereldwijde emissiehandel om te komen tot een kosteneffectieve aanpak. Het lijkt te vragen om een alomvattend internationaal klimaatregime aangezien een regime met incrementele uitbreiding van het aantal landen met emissiedoelstellingen op een ad hoc basis hoogstwaarschijnlijk leidt tot het onbereikbaar worden van stabilisatie op 450 ppmv. Het is cruciaal dat rekening wordt gehouden met de grote inertia in zowel natuurlijke als menselijke systemen. Beleidsvorming op korte termijn dient plaats te vinden vanuit een lange termijn perspectief, Daartoe kunnen ofwel voorlopige lange termijn klimaatdoelstellingen te worden geformuleerd, dan wel een systematische verkenning van de lange termijn implicaties van korte termijn beslissingen plaatsvinden. Het project heeft voorts geresulteerd in een lijst van wenselijke korte termijn acties.<br>

Abstract niet beschikbaar

Abstract niet beschikbaar

Abstract niet beschikbaar

Abstract niet beschikbaar

Abstract niet beschikbaar

Een beschrijving is gemaakt van een analyse voor het (kwantitatief) verkennen van verschillende regimes voor internationale lastenverdeling voor het klimaatbeleid, in overeenstemming met doelstellingen voor bescherming van het klimaat. Dit is gedaan op basis van de doelstelling, geformuleerd in Artikel 2 van het internationale Klimaatverdrag UNFCCC, de stabilisatie van de concentraties van broeikasgassen op een "veilig" niveau. Het FAIR model (Framework to Assess International Regimes for differentiation of commitments) is gebruikt voor de kwantitatieve analyse. Drie verschillende benaderingen voor internationale lastenverdeling-regimes zijn geanalyseerd: 1. 'Multi-stage' (toenemende participatie): in deze benadering neemt het aantal landen en hun inspanningsniveau geleidelijk toe op basis van regels en criteria voor zowel deelname als bijdrage; 2. Convergentie: in deze benadering nemen alle partijen direct deel aan een emissierechtenregime, waarbij de toegestane emissieruimte in de tijd convergeert van het bestaande naar een gelijk hoofdelijk niveau; 3. Triptiek, een sector- en technologiegeorienteerde benadering. De methode is gebaseerd op gedifferentieerde doelstellingen voor verschillende sectoren, en daarmee leidt de methode tot overdacht van technologie naar ontwikkelingslanden, almede de transitie naar een lage koolstof economie. Voor elk van de regimes worden voorbeelden gepresenteerd, die alle wijzen op vergaande reducties van de Annex I emissies na 2010. Voor het bereiken van de concentratie stabilisatie doelstelling is het strikt noodzakelijk dat ontwikkelingslanden voor 2030 gaan deelnemen aan het reductieregime. Verder zijn de drie regimes geevalueerd op criteria voor milieueffectiviteit, gelijkheid, flexibiliteit en operationele eisen.

Abstract niet beschikbaar

Abstract niet beschikbaar

Een overzicht naar de stand van zaken op het gebied van het EU-klimaatbeleid wordt gegeven en een analyse over de toegevoegde waarde daarvan voor het Nederlandse klimaatbeleid. Er wordt onderscheid gemaakt in huidig en toekomstig EU-klimaatbeleid. Het huidige beleid is reeds geimplementeerd, het toekomstige beleid zit tegen implementatie aan, waarbij de categorieen 'mature' en 'in the pipeline' worden gehanteerd als twee gradaties van 'tegen implementatie aan' zitten. De conclusie van dit rapport is dat het reeds ge6mplementeerde EU-beleid niet van groot aanvullend belang is voor het Nederlandse klimaatbeleid voor wat betreft de additionele emissiereducties in de periode tot 2010. Het beleid dat tegen implementatie aan zit biedt echter enkele EU-beleidsinstrumenten die naar verwachting wel kunnen leiden tot significante additionele emissiereducties ten opzichte van het beleid ingezet in de Uitvoeringsnota Klimaatbeleid deel 1, namelijk de Biofuel directive, de Renewables directive en de Europese energieheffing. Voor een aantal voorstellen (bijvoorbeeld de richtlijnen voor bio-fuels en voor WKK) is de verdeling van de voorgestelde Europese doelstelling over de individuele lidstaten van groot belang voor mogelijke additionele effecten. Voor wat betreft het instrumenteel belang lijkt het directe effect voor Nederland gering: de meeste van de genoemde maatregelen kunnen en mogen ook uitsluitend op Nederlands niveau worden ingesteld. Echter, implementatie van beleid op Europees niveau kan de haalbaarheid en acceptatie van de nationale beleidsmaatregelen mogelijk vergroten, kan in een aantal gevallen leiden tot interessante kostenbesparingen dan wel bijdragen aan totstandkoming van eerlijke concurrentieverhoudingen (een 'level playing field'). Nederland kan belangrijke kostenvoordelen halen wanneer de volgende maatregelen op Europees niveau worden ingesteld: internationale emissiehandel, verplichte inzet van bio-fuels en internationale handel in groencertificaten als onderdeel van de afspraken voor promotie van duurzame energie. Een aantal maatregelen mogen niet door een EU-lidstaat op individuele basis worden geimplementeerd, namelijk stimulering van WKK en efficiency-eisen aan apparatuur.