Dit rapport beschrijft het beleidsondersteunende model FAIR 2.0 (Framework to Assess International Regimes for differentiation of commitments). FAIR is een interactief computer model voor het (kwantitatief) evalueren van de milieueffectiviteit en economische kosten van verschillende regimes voor internationale lastenverdeling voor het klimaatbeleid, in overeenstemming met doelstellingen voor bescherming van het klimaat, geformuleerd in Artikel 2 van het internationale Klimaatverdrag UNFCCC, de stabilisatie van de concentraties van broeikasgassen op een 'veilig' niveau. Het FAIR 2.0 model bevat drie deelmodellen: 1. Een klimaat model voor de evaluatie van de klimaateffecten van een mondiale emissieplafond en de berekening van de regionale bijdrage aan klimaatsveranderingen. 2. Een emissieallocatie model voor het verkennen en evalueren van de herverdeling van toegestane emissieruimte tussen de landen voor verschillende benaderingen voor internationale lastenverdeling-regimes. 3. Een kosten en emissie-handel model voor de berekening van de verdeling van de emissiereducties over de verschillende regio's, gassen en bronnen na de toepassingen van de Kyoto Mechanismen (bijvoorbeeld emissiehandel). Hierbij wordt gebruik gemaakt van een kosteneffectieve methode op basis van geaggregeerde vraag en aanbod curven, welke zijn afgeleid van deze marginale kosten curven. Dit model berekent ook de wereldwijde prijs op de internationale emissiemarkt, de kopers en verkopers op de markt, de marginale en totale kosten en de voordelen van emissiehandel.

Deze studie verkent de technische, economische en milieu implicaties van verschillende zogenaamde post-Kyoto regimes voor de verdeling van regionale reductie doelstellingen die leiden tot stabilisatie van de broeikasgasconcentratie in de atmosfeer op 550 en 650 ppmv CO2-equivalenten (het S550e en S650e profiel). Binnen deze profielen zijn de varianten van het 'Multi-stage' en 'Per Capita convergence' regime geevalueerd. Voor de Annex I landen zijn de reducties meer afhankelijk van het stabilisatieniveau dan van het type regime. In 2025 leiden de meeste regimes onder het S550e profiel tot een reductie van emissies van 25-50% ten opzichte van 1990 niveau (range afhankelijk van regio en regime). Voor de niet-Annex I landen zijn de reductiedoelstellingen meer gedifferentieerd, zowel wat betreft regiem als voor verschillende tijdsperiodes. Onder alle regimes is vroege toetreding van de (belangrijkste) niet-Annex I landen noodzakelijk. Vier groepen van regio's met vergelijkbare kostenniveaus ten opzichte van hun BNP kunnen worden geidentificeerd. De studie toont daarnaast dat klimaatbeleid kan leiden tot belangrijke nevenvoordelen, zoals een afname van de emissies van zwavel- en stikstofoxide. Samengevat, toont de studie aan dat in evaluatie van verdelingsregimes het niet voldoende is alleen naar de initiele allocatie te kijken, maar dat ook de bestrijdingkosten en consequenties voor energiehandel meegenomen moeten worden. De voordelen van het meedoen in emissiehandel en het reduceren van regionale luchtverontreiniging kunnen het mogelijk maken voor ontwikkelingslanden om deel te nemen aan het reduceren van mondiale broeikasgassen tegen lage kosten of zelfs opbrengsten. Echter, om de politieke haalbaarheid te vergroten zullen zowel het niveau als de vorm van de verplichtingen zo moeten worden gekozen dat economische risico's worden vermeden.