Deze rapportage evalueert het Climate Change Initiative dat President Bush op 14 februari 2002 heeft gepresenteerd. Dit Initiatief beoogt de broeikasgasintensiteit van de Amerikaanse economie tussen 2002 en 2012 met 18 procent te verminderen. Deze beleidsambitie valt als zeer bescheiden te typeren, zowel in vergelijk met historische trends als met de basisprojecties voor broeikasgasemissies voor de komende 10 jaar. Het zal zeker niet leiden tot een daling van de emissies, integendeel, de broeikasgasemissies voor de VS zullen in 2012 naar verwachting 32 procent boven het niveau van 1990 uitkomen. Dit ligt ver boven het oorspronkelijke Kyoto doel voor de VS van -7 procent in 2010. De inspanning van het Bush Initiative ligt ook aanzienlijk onder de inspanningen van de EU, Japan en Canada in het kader van the Kyoto Protocol. Tegelijkertijd bestaan er grote risico's dat het bescheiden Amerikaanse beleidsdoel niet wordt gehaald, vooral wanneer er in tijd van economische tegenspoed minder draagvlak is voor klimaatbeleid en door het vrijwillige karakter van het Bush Initiative en het ontbreken van een nalevingregime of heldere regels omtrent de deelname van het bedrijfsleven. Het Bush Climate Change Initiative propageert het gebruik van intensiteitdoelstellingen voor internationaal klimaatbeleid na de eerste Kyoto periode maar hieraan zijn ernstige tekortkomingen verbonden. Deze betreffen met name de fundamentele onzekerheden omtrent de milieu-effectiviteit en het gebruik in internationaal klimaatbeleid. Het is namelijk zeer waarschijnlijk dat dit gebruik tot een aanzienlijke vertraging van de mondiale emissiedaling zal leiden waardoor het EU doel van stabilisatie van broeikasgasconcentraties onder een verdubbeling van preindustriele niveaus onhaalbaar zal worden. De conclusie is dat the Bush Initiative geen geloofwaardig alternatief is voor het Kyoto Protocol als basis voor een effectief en acceptabel klimaatregime ten behoeve van het hoofddoel van de Klimaatconventie. Tegelijkertijd is het Bush Climate Change Initiative vooral van politieke betekenis omdat het Initiatief het klimaatprobleem onderkent en het lange termijn doel van de Klimaatconventie onderstreept. Het vooruitzicht voor deelname van de VS aan een mondiaal klimaatregime wordt daardoor verbeterd.

Het Braziliaans voorstel om totale emissiereducties te verdelen onder Annex-I landen is gebaseerd op een berekening van het percentage dat elk land bijdraagt aan de totaal gerealiseerde klimaatverandering. Dit rapport presenteert dergelijke berekeningen en analyseert de invloed van de tijdshorizon van de emissies en niet-lineariteiten in de mondiale koolstofcyclus. De analyse laat zien dat naarmate de historische emissies vanaf een vroeger tijdstip worden meegenomen de bijdrage van Annex-I regio's aan totale klimaatverandering in 2000 hoger wordt. Als het eindjaar verder in de toekomst wordt gekozen, dan neemt de bijdrage van niet-Annex-I landen toe, vanwege sterk groeiende emissies in de 21ste eeuw. Door het evaluatiejaar te kiezen later dan het eindjaar van de emissies worden ook de vertraagde klimaateffecten van emissies meegenomen. Hoe groter het gat tussen eindjaar en evaluatiejaar, hoe meer de bijdrage van niet-Annex-I landen afneemt, met name door het relatief grote aandeel van methaan in de totale emissies, met een korte verblijftijd in de atmosfeer.Ons voorstel voor een nieuwe 'niet-lineaire', maar transparante, methode om de bijdrage van landen aan de totale verhoogde CO2 concentratie te berekenen verlaagt de bijdrage van Annex-I landen. Het effect is groter dan dat van niet-lineariteit in stralingsforcering (verzadiging), met tegengesteld teken. Aangezien het laatste effect toeneemt in de tijd, heffen de twee effecten elkaar vrijwel op tegen het eind van de 21ste eeuw. De analyse is uitgevoerd voor verschillende aggregaties van landen binnen de klimaatconventie (Annex-I/non-Annex-I, 4 IPCC SRES regio's, of 17 kleinere RIVM IMAGE-regio's). Er bestaat aanzienlijke heterogeniteit binnen geaggregeerde IPCC groepen, zodat algemene conclusies met betrekking tot groepen als geheel niet gelden voor elke kleinere emissie-eenheid (land) daarbinnen.