Voortgangsrapportage Evaluatie SaneringsUrgentieSystematiek; Knelpuntenanalyse en verkenning oplossingsrichtingen

Abstract

The Remediation Urgency Method (SUS), a method in the Netherlands to determine the urgency of soil remediation, was introduced in 1994 to prioritise the remediation of contaminated sites in the Netherlands. The methodology is based on human and ecological risk assessment and risks of contaminant migration. Here, the analysis of the restraints in the method are described, focusing on the site-specific risk assessment for humans and contaminant migration. Restraints were established on the basis of interviews with experts and earlier evaluations of the method. Based on the restraints found and estimates on scientific feasibility, options for possible solutions have been prioritised. Besides this, an initial exploration of solutions has been undertaken for some options. For human risk assessment, exploration focused on estimating the oral bioavailability of soil contaminants, and measuring the concentrations in consumption crops and indoor air. A risk assessment framework was developed for risk of contaminant migration, and a tool to assess the leaching of contaminants in the (unsaturated) soil was explored. Studies to improve the site-specific risk assessment of soil contamination are continuing in 2003 and 2004. These focus on overcoming the identified restraints and exploring solutions with a high priority.

De SaneringsUrgentieSystematiek (SUS) is in 1994 ontwikkeld om de urgentie van ernstige gevallen van bodemverontreiniging te bepalen. De methode is gebaseerd op risico's voor de mens, voor ecosystemen en verspreiding van verontreiniging. Het rapport behandelt de knelpuntenanalyse van de locatiespecifieke humane risicobeoordeling en de beoordeling van verspreidingsrisico's. Op bases van interviews met deskundigen en resultaten van eerder uitgevoerde evaluaties zijn de belangrijkste knelpunten benoemd en zijn oplossingsrichtingen aangegeven en geprioriteerd, mede op basis van wetenschappelijke haalbaarheid. Naast deze analyse zijn enkele verkenningen van oplossingsrichtingen en mogelijke verbeteringen uitgevoerd. Voor de humane risicobeoordeling is ingegaan op het bepalen van de orale biobeschikbaarheid, het meten van concentraties in gewas en het meten van binnenlucht concentraties. Voor de beoordeling van verspreidingsrisico's is een raamwerk voor beoordeling opgesteld en is een studie uitgevoerd naar een methode voor beoordeling van uitloging in de onverzadigde bodem. Onderzoek naar de verbetering van de locatiespecifieke risicobeoordeling van bodemverontreiniging zal zich in 2003 met name richten op de oplossingsrichtingen waaraan een hoge prioriteit is toegekend.